Miejscowe plany zagospodarowania przestrzennego są aktami prawa miejscowego, w których określa się przeznaczenie oraz warunki zabudowy wskazanego terenu. Zdarza się, że plany takie są unieważniane, a najczęściej powodem tego jest ich niezgodność z wcześniejszymi ustaleniami.
Plan miejscowy określa również rozmieszczenie inwestycji celu publicznego, a także jakie budynki w danej okolicy mogą powstać – o jakim przeznaczeniu, a nawet wyglądzie. Z tego powodu zapoznanie się z planem jest kwestią kluczową dla inwestorów planujących budowę na danym obszarze. Nawet będąc właścicielem działki są oni ograniczeni w wykonywaniu swojego prawa jakim jest dysponowanie tą działką, co wynika z ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, która wskazuje, że każdy ma prawo do zagospodarowania terenu, do którego posiada tytuł prawny, zgodnie z warunkami ustalonymi w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, lub jeśli takowego nie uchwalono, w decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
W miejscowym planie określone jest przeznaczenie terenu i możliwy sposób jego zagospodarowania (zabudowania). Jako akt prawa miejscowego ma moc powszechnie obowiązującą i stanowi podstawę do wydawania dalszych decyzji administracyjnych, np. pozwoleń na budowę. Plan taki może stanowić dla inwestorów spore ograniczenie, jednak w takim wypadku przysługuje im prawo do wniesienia skargi do sądu administracyjnego z żądaniem stwierdzenia nieważności takiego planu. Innym wyjściem jest wystąpienie do gminy z roszczeniem odszkodowawczym.
W obowiązujących przepisach wskazane są przypadki, które uzasadniają unieważnienie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. Znajdziemy je między innymi w dyrektywie zawartej w art. 91 ust. 1 ustawy z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, który stanowi, że w sytuacji, gdy ustalenia zawarte w planie są niezgodne z przepisami powszechnie obowiązującymi, skutkuje to jego unieważnieniem. Dodatkowo w ustawie prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi unieważnienie planu jest możliwe wskutek złożenia skargi przez osobę uprawnioną.
Jednak dla unieważnienia planu konieczne jest wystąpienie określonych przesłanek, takich jak istotne naruszenie trybu i zasad sporządzania planu miejscowego oraz naruszenie właściwości organów w tym zakresie. Przesłanki te skutkują częściowym lub całkowitym unieważnieniem planu zagospodarowania przestrzennego. Jest to więc możliwe wyłącznie w przypadku, gdy dojdzie do istotnych naruszeń w procesie uchwalania planu, np. gdy wójt lub burmistrz nie ogłosili, że rozpoczęli prace nad planem i nie został on udostępniony do wglądu. Za unieważnieniem nie może więc przemawiać np. niemożność realizacji danego przedsięwzięcia budowlanego z uwagi na jego niezgodność z planem. Argumenty muszą mieć w tym wypadku podstawę prawną.
Plan zagospodarowania składa się z dwóch części – tekstowej oraz graficznej, pomiędzy którymi często występują rozbieżności. Jest to w praktyce najczęstszy powój unieważniania planów.
Dodaj komentarz